Bari Vecchia mia amata
Iì stoggh’a BBare Vècchie da trènd’ànne,
Drèt’a la strèttue de Sanda Lecì (strèttue = piccola strada)
E mmò la mala nove vonne danne,
Ca honn’aggestà e nnù nge n’am’a scì.
Ce ppèn’amàre tènghe m-mènz’o core
Ca u Chemmessàrie ha dditte acchesì!
Percè, dope tand’ànne, agghi-assì fore?
Iì ddò sò nnate e ddò vògghie merì.
Iè mmègghie BBare nève, ma iì poverèdde,
Decìdeme ce ccose n’àgghi-a fà?
Ce cchèssa casa mè cu u-acchengìidde (u-acchengìidde = piccola finestra)
Iè pròbbie na vèra raretà!
E ppò nù dò tenìme Sanda Necòle,
La chièsia Madre, u muèle, la banghìne, (chièsia Madre = chiesa grande)
E nge sapìme u ffiàte e, ce nge vole,
Mbrìme sciàm’a recòrr’a le vecìne. (Mbrìime = Subito)
Ma mò, chemmàra mè, n’am’a spartì, (spartì = dividere)
Am’a vedè tand’àlde facce nove
E penzànne, am’a dìsce acchesì:
«Chèdda chemmàra mè a ddò se trove?!»
Ah! BBare Vècchie mì, quànde sì bbèdde!
Da ddò a nu mèse t’àgghi-abbandenà!
M’honne tagghiàte u cor’a ffèdd’a ffèdde!
Dimme, ce ma de tè s’av’a scherdà!… (scherdà = dimenticare)
Agnese Palummo
(Libro: Versi dialettali, Tip. G. Pansini & figli, Bari, 1933)